(uittreksel van de belangrijkste fragmenten) Huisarts Catherine Politis trekt aan de alarmbel. " Ik ben moe,doodmoe. Coronamoeheid maar way beyond."
Bron: Artsenkrant
"Ondertussen zijn we oktober en er is gewoon niéts veranderd. Op zeven maanden tijd staat er niets op punt. We weten niet waar de besmettingsbronnen zijn, de contact tracers werken nog steeds niet optimaal, we hebben een app die niemand heeft en die niet werkt en we hebben onvoldoende testmateriaal om te kunnen blijven testen. Bovendien: waar zijn al die data, en waarom doet niemand er iets mee?"
"Na de lockdown konden we massaal de schade opmeten: depressies (met al dan niet suïcidegedachten), psychoses, ouders met kleine kinderen die thuis moesten werken en er volledig door zaten, burn-outs, angst, smetvrees, hyperventilatie, verslavingen, huishoudelijk geweld, leerachterstand, oudere personen in wzc zo weggekwijnd in hun eenzaamheid dat ze ervan gestorven zijn, kankers in vergevorderde stadia, suikerwaarden die de pan uit vliegen, mensen die ten onrechte als 'covidklachten' bestempeld werden maar een hartinfarct hadden gehad en ga zo maar door. Onnoemelijke schade. Wordt hierover gesproken? Neen.
Maar ik zie het alle dagen. Mijn raadplegingen zitten vol met psychische problematiek. Zo erg zelfs dat een van onze patienten vroeg: "Dokter, ik trek dit niet nog een keer: een lockdown in het rusthuis. Ik zou graag euthanasie willen, kan dat?"
Geen brieven, geen flyers, geen infomercials, niets! Mensen in hun ivoren toren denken dat alle mensen het journaal volgen, naar 'De Afspraak' kijken en dagelijks de krant lezen.
Ongeloof. Ik dacht dat we blij mochten zijn dat we in een land als België leefden. Maar België heeft ronduit gefaald. En wij, huisartsen, zijn zelf een stelletje wussies die maar braaf alles netjes doen totdat we erbij doodvallen, omdat we geen sterke lobby hebben die het voor ons opneemt, omdat we onze patiënten niet in de kou willen laten staan en vooral ook omdat we onze collega's niet alleen op het slagveld willen laten staan.
Dus ja, overheid, zeg nog maar een paar keer "bel maar naar je huisarts", maar als het deze manier verdergaat, neemt daar ook niemand meer op."
Mijn dochter (tweedejaarsstudent journalistiek in Gent) vertelde me vandaag dat een eerstejaarsstudent zelfmoord heeft gepleegd omdat hij/zij de corona situatie niet meer aankon... De school vraagt aan alle studenten om regelmatig bij elkaar te polsen hoe het gaat... De ontwrichting van onze maatschappij neemt buitensporige proporties aan en de regering staat erbij en kijkt ernaar en doet verder helemaal niks!!!!