Lees en huil tranen met tuiten......
Dank je wel Maaike Neuville voor deze eyeopener.
Brief van Maaike Neuville (actrice, regisseur en schrijver) gericht aan de heren en dames van het Vlaams Parlement.
Beste verkozenen van het Vlaamse volk, beste parlementsleden,
Ik richt mij tot u allen. Ik had donderdag het genoegen om voor de eerste keer een zitting bij te wonen in het Vlaams Parlement. Het ging om de stemming van de Vlaamse begroting, voorafgegaan door een democratisch debat.
Ik was in de eerste plaats, gezien mijn werkgebied, gekomen om te luisteren naar het debat rond de besparingen binnen het domein Cultuur. Maar mijn interesse richtte zich na enkele minuten al meteen op iets anders.
Op jullie. Met open mond aanschouwde ik hoe er gedebatteerd werd.
Open mond. Ik geef het toe. Misschien had ik mij ergens, via mijn ouders of mijn school, een naïef beeld gevormd van hoe het er in een parlement aan toegaat. Ernstige mensen die met ervaring in het eigen domein en met respect voor anderen spreken over complexe maatschappelijke thema’s en daar met elkaar een consensus over proberen te vinden om een land of een regio zo goed mogelijk te laten functioneren. Dat was zo ongeveer het beeld dat ik had van dit democratische halfrond.
Concentratie graag
Tot ik op de publiekstribune zat. Ik zag hoe jullie, als kleine kinderen in een speeltuin, om de haverklap afgeleid waren, moord en brand schreeuwden als iemand iets van jullie dreigde af te pakken en vooral: hoe jullie systematisch weigerden te luisteren naar elkaar.
Mag ik verwachten van een afgevaardigde van het volk dat die ten minste concentratie aan de dag legt als die moet doen waar die voor betaald wordt? Mij vertegenwoordigen? Ik zou het eens moeten proberen, op mijn gsm tokkelen terwijl de camera op mij gericht is, of terwijl een publiek naar mij kijkt. Of gewoon wegkijken terwijl een collega mij aanspreekt in een scène en een praatje beginnen slaan met de camera-assistent. Of niet komen opdagen.
Wat me vooral erg de ogen heeft geopend was de totale afwezigheid van enige connectie met de mensen uit het domein waarover gesproken wordt. Meerdere keren werden flauwe moppen uitgehaald, terwijl wij daar met een twintigtal artiesten op zaten toe te kijken om te weten wat er met het – weinige – geld binnen de cultuursector zou gebeuren.
Kwetsbaar opstellen
U hebt een verpletterende verantwoordelijkheid. En daar wordt u ook voor beloond. Maar u gedraagt zich er niet naar. Er wordt op geen enkel moment echt naar elkaar geluisterd. Niemand, links, rechts, centrum, whatever, niemand durft het aan om zich open en dus kwetsbaar op te stellen en te zeggen: ik heb u gehoord.
Na twee uur ‘debat’ over het beleidsdomein Cultuur, Jeugd, Sport en Media zette de minister-president zijn microfoon aan en herhaalde in een paar zinnen wat hij in de commissie Cultuur ook al had gezegd. Bijna woord voor woord.
Leg het mij uit, want ik, als gewone burger, begrijp niet wat dit parlement doet. Even je mening komen verkondigen in de volle wetenschap dat het niets uitmaakt, want de uitslag ligt toch al vast?
Misschien nog wel het meest frappante moment voor mij was toen Filip Brusselmans van het Vlaams Belang in het spreekgestoelte stond en een uitval deed naar de minister-president, waarna een korte stilte volgde, een andere parlementariër het woord nam en zich tot iemand anders richtte, met de woorden ‘Ik heb niets te vragen aan iemand van het Vlaams Belang’.
Is dat niet precies wat we wél zouden moeten doen? Luisteren naar elkaar? Vragen stellen? In het volle besef dat we elkaars overtuiging niet hoeven te delen om met elkaar in gesprek te kunnen gaan? Is dat niet de reden waarom het Vlaams Belang zoveel succes heeft? Omdat hun kiezers zich niet gehoord voelen? Zouden we niet beter luisteren naar hun beslommeringen, naar hun angsten? En daaruit leren?
Schijnvertoning
Om eerlijk te zijn, ik voel mij ook niet gehoord. Ik zal niet meteen een radicale stem uitbrengen, maar ik voel mij op geen enkele manier gerepresenteerd door de spelende, joelende kinderen die ik donderdag bezig zag.
U bent niet de voeling met het volk kwijtgeraakt, maar met uw verantwoordelijkheid. U bent vergeten dat u niets anders bent dan een gewone burger.
Voor mij, als leek, als buitenstaander, als nietsvermoedende, naïeve passant, is het overduidelijk. Dit werkt niet. Dit is een schijnvertoning. De duurste gesubsidieerde toneelproductie van het land.
Is het niet eens tijd om na te denken over een politiek systeem waar niet partijen het voor het zeggen hebben, maar mensen? Nodig systematisch burgers uit, experten, mensen uit het veld, om mee in debat te gaan. Niet één keer. Maar elke zitting opnieuw.
Maar niet dit. Ik voelde mij door niemand gerepresenteerd. En nochtans heb ik een stem uitgebracht en ben ik tot nader order wat jullie ook allemaal zijn. Mens.
Met vriendelijke groeten,
Maaike Neuville
Comentários