Herhalen tot het doordringt
Bron: Artsenkrant
"We verwarren pandemie met dodelijke dreiging"
Voor wie het niet gelezen heeft toen ik het de eerste keer gepost heb:
"Psychose is een toestand van collectieve paniek veroorzaakt door een gebeurtenis of een plaag die ervaren wordt als een permanente dreiging. Er sterven elk jaar in ons land zo'n 110.000 mensen. Elke maand vallen er 9.100 doden. Dagelijks 300. Een beetje meer in de winter, wat minder in de zomer, het gemiddelde schommelt rond de 300 overlijdens per dag.
In 2020, op enkele dagen tussen 15 maart en 15 mei, zijn er wat meer mensen gestorven. Op de meest zwarte dag, 10 april, telden we 613 overlijdens. Dat is 151 meer dan op de zwartste dag in 2018 - 7 maart - bijvoorbeeld.
Als we 2020 globaal bekijken, dan zullen we in plaats van de gebruikelijke 110.000 doden, wellicht tussen 110.000 en 115.000 overlijdens registreren (aan alle mogelijke aandoeningen).
En zoals elk jaar zullen de meeste van die doden in 2020 ouder zijn dan 64 jaar. En zoals elk jaar zullen de meeste van die overledenen gemist worden en zal hun familie een rouwperiode doormaken.
Als we die feiten als dusdanig bekijken, verklaart niets, maar dan ook helemaal niets, de psychose die België overspoelt en verlamt. Het leven is stilgevallen, versmacht door een paniekgolf waarbij iedereen plots een dodelijke bedreiging is geworden voor buren, naasten, vrienden en vooral ouderen. Een bedreiging waartegen we ons moesten beschermen door afstand te houden, ons op te sluiten, om zeker geen van de dodelijke partikels in te ademen die de mensen verspreidden. Want we kregen (en krijgen ) telkens opnieuw te horen dat de ziekte uiterst besmettelijk was (en is) en zeer dodelijk.
Niets verklaart de psychose die België overspoelt en verlamt.
Men onderhoudt de verwarring tussen bevestigde gevallen, goedaardige ziekte, opgenomen patiënten en intensieve zorg Een miljoen tijdelijk werklozen, van wie een ongekend aantal langdurig werkloos zullen blijven. Met inkomens die niet meer volstaan voor hun levensstijl, waardoor ze plotseling zaken moeten opgeven en besparen waar ze kunnen en soms waar ze niet zouden mogen.
Ons onderwijs dat stilvalt. Je mag denken wat je wil over het onderricht dat onze scholen en universiteiten zouden moeten bieden, en over de impact van fysieke lessen. Dat wegblijven uit de scholen een positieve invloed zou hebben op de examenresultaten en de onderwijskansen in het algemeen, is heel onwaarschijnlijk.
Geen cultureel leven meer. Verschrikkelijk voor zij die ervan moeten leven. En even erg voor wie er van wil genieten.
De onmenselijke opsluiting van onze ouderen in de woonzorgcentra, waar ze misschien wel de laatste weken van hun leven doelloos en amper overlevend moeten doorbrengen, met of zonder covid-19 - want elk jaar sterft sowieso ongeveer een kwart van de rusthuisbewoners.
Kinderen en adolescenten worden opgesloten, terwijl ze volop zouden moeten socialiseren. Voor sommigen, die in kleine woningen leven, wordt hun huis een gevangenis.
De abusievelijke en veralgemeende culpabilisering van de bevolking die onterecht verantwoordelijk wordt gesteld voor een vreselijke denkbeeldige pest, waardoor kinderen die hun grootouders bezoeken verworden tot potentiële moordenaars.
Het verdwijnen van de glimlach, van het vertrouwen, van empathie, solidariteit, vriendschap, liefde. Van communicatie, behalve dan via een beeldscherm. Het is iets, beter dan niets, bij gebrek aan beter.
Het verdwijnen van onze zorgeloosheid, gebaseerd op het vertrouwen dat we ons thuis voelen in onze stad of ons dorp. Met als resultaat half lege winkels, radeloze handelaars, ondernemers, werklozen.
Wat kunnen we besluiten? In mijn ogen is het overduidelijk dat de maatregelen om deze ziekte te bestrijden totaal buitensporig zijn vergeleken met de reële ernst ervan. Dat de manier waarop deze ziekte wordt voorgesteld (ook al is ze nieuw en begrepen de artsen er niet veel van in het begin, en nu nog steeds niet veel meer) vervormd, angstaanjagend, overdreven en ongegrond is."