Ondertussen is al wat meer geweten over de hele affaire. Onder andere over de vraag hoe de krant The Telegraph in het bezit is geraakt van meer dan 100.000 tekstberichten die samen 2,3 miljoen woorden bevatten. Het laatste woord over die berichten is dus nog lang niet gezegd.
Wat blijkt ? Matt Hancock, wilde een boek uitbrengen over zijn verdiensten als minister van volksgezondheid tijdens de Covid pandemie. De man schuwt geen grootheidswaanzin. Omdat schrijven toch niet zo echt zijn ding was heeft hij, tegen betaling, een ghostwriter ingehuurd in de persoon van journaliste Isabel Oakshott die al zijn verhalen genoteerd heeft met de bedoeling om ze te verwerken in het boek dat zij tot opdracht had te schrijven en dat de titel " Pandemic Diaries " kreeg. Tijdens de uitvoering van haar opdracht heeft zij kennis genomen van de vele tekstberichten. Zij was zo geschokt van hun inhoud dat zij beslist heeft om deze " in het nationaal belang" te kopiëren en over te maken aan de krant The Telegraph. De rest is geschiedenis.
Nu komt de kat op de koord. Matt Hancock heeft een advocaat genomen. In onderstaande reportage ziet u de man aan het woord. Hij maakt in eerste instantie een gigantisch spel van het feit dat de reporter bij zijn introductie vermeldde dat hij de raadsman was van Hancock en verweet hem zeer uitvoerig een schending van de confidentialiteitsregels waardoor een normale conversatie de facto onmogelijk was. Aan de eindmeet toonde de productie een mail van de advocaat op het tv scherm waaruit bleek dat hij voor het interview schriftelijk gevraagd om uitdrukkelijk te vermelden dat hij de advocaat van Hancock is.
Hoe zielig ben je dan wel niet ? Hij heeft zich verontschuldigd maar deze excuses kwamen te laat. Het publiek in de zaal lag plat van het lachen. Hij heeft zich volkomen belachelijk gemaakt en zijn geloofwaardigheid door de wc gespoeld.
De essentie van zijn betoog ( want die is er terloops ook wel geweest ) is dat hij meent dat Isabel Oakshott de confidentialiteitsregels geschonden heeft en het algemeen belang niet groot genoeg was om hetgeen zij in het kader van haar opdracht vernomen heeft, vrij te geven. Meer nog, eigenlijk was er, volgens hem, helemaal geen algemeen belang.
Zielig betoog om de grootste leugen in de wereldgeschiedenis toe te dekken.
Hij zal ongetwijfel proberen om de tekstberichten onder de noemer van de confidentialiteit te laten plaatsen zodat ze in rechte niet meer kunnen gebruikt worden maar dat zal een maat voor niets zijn. Zelfs als een rechter kan gevonden hebben die de tekstberichten niet in het algemeen belang beschouwt, dan nog is hun inhoud gekend en dat kan niet meer ongedaan gemaakt worden.
Isabel Oakshott is geen onbekende in de UK. Zij is een aantal jaren geleden in de schijnwerpers komen te staan toen zij publiek maakte dat David Cameron tijdens zijn universitaire studies had deelgenomen aan een lugubere inwijdings-ceremonie met een dode varkenskop. Zo ongewoon is dat echter niet. Ook in onze contreien worden eerstejaars universiteitenstudenten in de geneeskunde, diergeneeskunde, de rechten en polytechnische richtingen door de gelijknamige studentenverenigingen "ingewijd " met ingewanden en overblijfselen van dood vee, rotte eieren en dito tomaten.
Nu heeft Isabel echter wel de hoofdvogel afgeschoten. Naar verluidt wordt zij bedreigd en geïntimideerd en weigert ze om nog met de pers te spreken.
De Vlaams Radio en Televisie heeft op 06 maart 2023 omstreeks 19 uur voor het eerst bericht over de lockdownfiles. Niet tijdens de nieuwsuitzending maar in een sober digitaal artikel waarin opgesomd wordt wat er zoal van berichten circuleert zonder echter ook maar één chat conversatie te publiceren.
Het hele gebeuren wordt afgedaan als een zware trip flip van Matt Hancock zelf die,volgens VRT, wetenschappelijke adviezen naast zich neergelegd zou hebben en zijn eigen spel speelde ter verheerlijking van zijn eigen persoon. VRT probeert krampachtig om het deksel op de pot te houden maar ook dat is een maat voor niets. The genie is out of the bottle.
Ook dit zal in het ganse Westen passeren zonder dat "de meute" er iets van zal horen.