THE PURPOSE OF LIFE

De aarde bestaat 6 miljard jaar. Volgens sommigen al veel langer. De natuur is cyclisch. Een perpetuum mobile. Alles heeft een begin en een einde. Alles keert terug, opnieuw en opnieuw. Soms elk etmaal, soms om de paar duizend jaar. Alles en iedereen heeft een plaats en een taak. Bomen zetten CO2 om in zuurstof en gaan de bodemerosie tegen. Regen is de levensnoodzakelijke drank van moeder natuur, de basis van alle leven. Alles is leven. Ook de bodem. Zonnestralen zorgen voor de fotosynthese van planten die nakomelingen maken in de vormen van vruchten en zaden waaruit nieuwe bomen en planten ontstaan. Vulkaanuitbarstingen zorgen voor de aanmaak van nieuw land. Branden zorgen voor de fertilisatie van de bodem, stormen voor het reinigen van de lucht en de aarde. Zeeën en oceanen vormen de habitat van vissen en zoogdieren die zich naar gelang van het geval voeden met plankton of kleine soortgenoten. De natuurlijke voedselketen werkt perfect. Moeder natuur heeft aan alles gedacht. Op het land zijn er ook veel soorten dieren. Sommige soorten zijn carnivoren, anderen planteneters. En dan is er nog de mens, de enige soort die doodt voor zijn plezier en niet louter om te overleven en tot nader order ook de enige soort die ontwikkelde hersenen heeft die deze van andere soorten ver overstijgen. De mens is geen toevallige creatie. Niets is toeval. Het zou een ongelooflijk toeval zijn dat de mens wel een toeval is en wij binnen een tijdsbestek van amper enkele duizenden jaren verworden zijn van aap tot wat we vandaag zijn zoals de theorie van Darwin verkondigt. Dieu créa la femme uit een rib van Adam, het aards paradijs en de verboden rode appel waar Eva toch in beet... Bedtime stories zijn altijd mooi maar ver van de realiteit. Waarom is de mens op deze unieke groene planeet ? Wat is het doel? Alles heeft een doel, toch ? Of is er voor de mens geen doel ? Is de mens een fout in het masterplan van moeder aarde ? Lopen wij hier met zijn allen doelloos rond zonder specifieke taak ? Of, hebben we wel een taak maar zien de meesten deze niet waardoor ze tussen geboorte en overlijden doelloos rond dobberen ? Velen lijken alleszins geen doel te hebben. Ze vinden het leven niet eens fijn en de moeite om geleefd te worden. Ze hebben zichzelf door de maatschappij, ouders en omgeving in een dwangbuis laten steken die uitsluitend gericht is op prestatiedrang en succes. Het verwerven van status en welstand. Sommigen slagen hierin door te stelen, liegen, bedriegen, manipuleren, moorden en allerlei gekonkel. Het is van alle tijden. Anderen krijgen het in de schoot geworpen door erfenissen en schenkingen of heel occasioneel door een winnend lotje. Nog anderen door hun leven lang hard te werken. Bloed, zweet en tranen. Als ze uiteindelijk door ziekte of ouderdom de plank af gaan laten ze alles achter. Ze kunnen het niet mee nemen in hun graf. De volgende generaties zullen de vrucht van hun hard labeur opsouperen zonder dat het hen gelukkiger maakt of... ze zetten de trend verder en blijven sparen en vergaren. Het wordt een doel op zichzelf. Bij 99% lukt echter nog het ene noch het andere. Een groot deel van de wereldbevolking leeft onder de armoedegrens en een overwegend deel kan maar net, zij het met moeite, de eindjes aan mekaar knopen. Er sterven elke dag 30.000 kinderen door honger. Ruim 2 miljard mensen hebben elke dag honger. Dat is niet min. 90% van alle wereldrijkdommen zijn in handen van 1%. Hoe is dit mogelijk ? Hoe komt het dat zij die niets hebben maar laten begaan en ondergaan ? Het kan toch niet zijn dat dit een onderdeel is van het masterplan van moeder natuur ? Wat is het doel ? En u ? Waarom leeft u ? Wat is het doel ? U staat 's morgens op, gaat een ganse dag uit werken, regelt s avonds nog één en ander in uw huishouden en kruipt nadien onder wol om de volgende dag net hetzelfde te doen. 45 jaar lang, tot aan uw pensioen of nog langer. Als u geluk hebt kan u nog een beetje genieten van uw oude dag maar dat is niet aan iedereen gegeven. Waarom doet u dit ? Om al uw rekeningen te kunnen blijven betalen ? Om een zekere welstand op te bouwen ? Een eigen huis, een auto, spaarcenten op de rekening voor het geval dat ? We sturen onze kinderen naar school in de hoop dat ze zo lang mogelijk studeren, een vak leren zodat ook zij rijkdom en welstand kunnen opbouwen eens zij in het volwassen leven stappen en zelf aan kinderen beginnen. Procreatie. Het verder zetten van iets dat ze kennen. Dat is het dan ? Is dit het doel ? Of is er toch iets meer dat we niet zien of nog niet beseffen ? Iets dat we verondersteld zijn te doen met de tijd die ons ter beschikking wordt gesteld tussen het moment van onze geboorte en het moment dat we onze laatste adem uitblazen ? De 1% vindt dat de andere 99% nutteloos is. Useless eaters, hackable animals die de planeet vervuilen en nergens voor dienen. Ze willen de mens vervangen door robots. We zijn met teveel. Er wordt al vele jaren geëxperimenteerd met geboortebeperking waarbij niet geaarzeld wordt om met allerlei proeven de mensheid onvruchtbaar te maken en ziektes de wereld in te sturen. Alle middelen zijn goed om hun doel te bereiken. Zij hebben duidelijk WEL een doel waar ze naar toe werken. En wij laten maar begaan en ondergaan zonder hun doel te zien en zonder te zien wat het doel is van ons bestaan. Waarom zijn wij op deze planeet ? THINK. Het antwoord ligt voor het grijpen. Wie het antwoord vindt en het doel ziet, kan het tij doen keren en het universum naar zich toe plooien.

Zoals Mattias Desmet in een eerder stadium netjes voor ons in kaart heeft gebracht, ging het voor corona absoluut niet goed met de wereld. In 2019, zijn louter in België, 300 miljoen dosissen anti-depressiva over de toonbank gegaan en ruim 10 miljoen angstremmers en nogmaals zoveel slaappillen. Dat is niet min. Die grote bevolkingsgroep hypochonders is met corona niet verdwenen. Integendeel. Er zijn er nog heel wat bij gekomen. Daar waar ze vroeger niet zo goed de vinger konden leggen op de reden van hun slecht voelen, hebben ze nu allemaal een geldig, sociaal aanvaard, excuus waar ze zich aan vast grijpen als een drenkeling aan een reddingsboei. Slecht slapen, hoofdpijn, lusteloos ... ? Het komt door corona. Voor sommigen is nu alles wat er fout zit in hun leven de schuld van Putin. Mensen hebben altijd al de neiging gehad om de oorzaak van hun lijden buiten zichzelf te plaatsen. Het is altijd de schuld van iets of iemand anders.

Als we bekijken hoeveel mensen ( en jongeren ) depressief zijn, in angst leven en slaappillen of spierverslappers nodig hebben om te kunnen slapen en daarbij optellen al zij die verslaafd zijn aan drugs, alcohol en/of pillen, dan spreken we over meer dan de helft van de Belgische bevolking en waarschijnlijk nog veel meer, want niet alles is zichtbaar aan de oppervlakte. Veel mensen zijn niet happy met hun leven. Gefrustreerd. Ontevreden. Vol woede omdat ze niet uit het leven halen wat ze hadden gehoopt. Dat is de categorie die vindt dat ze geen of onvoldoende kansen krijgt, jaloers is op familie, buren, vrienden ( als ze die al hebben ). Waarom ? Omdat ze voor zichzelf geen bestaansreden vinden en de prestatiedruk vanuit de maatschappij zeer hoog is. Te hoog. Dit begint al in de kindertijd. Tussen 0 en 5 jaar moet een kind niets of toch niet veel anders dan eten, slapen, spelen en verkennen. En dan begint het. Het kind moet naar school want er is een leerplicht en... het moet goede punten halen want anders worden ze afgedaan als dom en lui. Kinderen moeten van hun ouders en omgeving presteren. En als het effe kan ook uitblinken in de ene of andere discipline. Ze sturen hun kind naar een voetbalclub, de muziekschool, de tekenschool ... Of het kind zelf dit daadwerkelijk wil is discutabel. Het zijn meestal de ouders die hun eigen dromen projecteren op hun kinderen. Het kind moet doen wat zij nooit hebben kunnen of mogen doen. Het kind moet hun dromen waar maken. Goed rapport halen. 7/10? Dat kan veel beter. En vooral, vooral, niet teveel voor de voeten lopen want beide ouders werken, zijn moe van al hun beslommeringen, geen tijd om actief met hun kinderen bezig te zijn Hier, een computerspelletje of, kijk maar wat naar tv.

In mijn jonge jaren zag je veel kinderen buiten op straat, in bossen en velden. Ze speelden met elkaar, maakten fietstochtjes samen, bouwden hutten in de bomen. De afgelopen 25 jaar is het buiten steeds stiller geworden. Je ziet ze bijna niet meer. Niet in de stad en ook niet op de buiten. Ze verdwijnen in een digitale wereld die beheerst wordt door reclame die ons een wereld toont waar het "ik " verheerlijkt wordt, de maatstaf van schoonheid wordt gedefinieerd en een selfiecultuur wordt gepromoot. Alles is gericht op het ik. De mooiste, de beste, de slimste, de populairste. Het is nogal wiedes dat een kind al gauw zal denken dat het niet voldoet aan die maatstaf en zich steeds slechter voelt. Presteren wordt een doel op zichzelf. Kinderen mogen geen kinderen meer zijn. Vrij jong worden ze al geconfronteerd met de vraag ' wat wil je later worden ? Ze moeten een bestaansreden vinden. Ah, je wil astronaut worden ? Dan moet je goede punten halen op school en wiskunde-wetenschappen volgen. Als dat doel niet lukt, vallen ze in een zwart gat waar ze nooit meer uit geraken. Hetzelfde geldt voor zij die een duidelijk doel afbakenen en daar volledig naar leven. Wie zich tot doel stelt om uit te blinken in een bepaalde sportdiscipline, daarin alle tijd en energie investeert maar dit om een bepaalde reden op een dag niet meer kan doen, valt in een zwart gat. Mama's die hun kinderen centraal stellen lijden aan het lege nestsyndroom als de kinderen hun vleugels uitslagen en het huis verlaten. Wat nu ? Niets meer om handen. Het zwarte gat lonkt. Velen smijten zich op hun carrière. Dat is een doel op zichzelf om voor te leven en dat bovendien welvaart kan bezorgen. Als ze ontslagen worden duikelen ze in een diepe abyss. Ze vinden van zichzelf dat ze hebben gefaald. Of omgekeerd, ze werken zich 40 jaar kapot om het beoogde doel te bereiken en hun lichaam en geest krakt, ze worden ziek of vallen in een burnout. Niet goed voor de moraal. De ratrace heeft hen uitgespuwd.

Het vinden van een bestaansreden, een doel, wordt, er met de paplepel ingelepeld. We MOETEN constant van alles. We leggen het onszelf op. Ik " moet " dit en ik " moet " dat. We zijn zo gericht op het ' ik " dat we geen oog hebben voor onze medemens. We willen die medemens vaak niet eens zien want ... hij of zij doet het beter en dat lokt gevoelens van jaloezie, afgunst, wrok, woede en frustratie uit. De buur heeft een groter huis, een duurdere auto, gaat vaak op vakantie, heeft veel vrienden. Het is een bittere pil als wij dat zelf niet hebben terwijl wij het ook willen. Roddels, achterklap, kwaadsprekerij. Het is van alle tijden. Wat we hebben houden we krampachtig vast maar het is nooit genoeg. Het moet altijd meer zijn. Meer. Beter. Soms lukt dit maar als het niet lukt : zwart gat, depressie.

Het gaat niet goed met de wereld. Wij hebben dit zelf veroorzaakt en wat erger is, we houden het zelf in stand omdat we teveel gericht zijn op het " ik ". We vragen ons af wat er mis is, maar we zien the obvious niet. Hoe erg het wel gesteld is, wil ik graag illustreren aan de hand van een voorbeeld.

Gisteren ben ik samen met één van de organisatoren van het gebeuren,naar een presentatie gegaan van " the cosmic tower ". Een houten toren met van binnen stromend water en kristallen die door een ingenieus systeem scalar waves uitzenden en de titularis van de cosmis tower, naar verluidt, zou toelaten om via frequenties contact te maken met de cosmos die al hun vragen beantwoord en oplossingen aanreikt. Dat is nogal wat, nietwaar ? De zaal zat aardig vol. Nogal wat mensen zijn in hoge mate geïnteresseerd in bijzondere spullen die hun leven kunnen pimpen en hebben daar ook aardig wat centen voor over. Ze streven naar verbinding met " iets " dat ze bij zichzelf niet vinden. De sessie was al bezig toen we toekwamen. Ik ben helemaal achteraan in de zaal op de inkomtafel gaan zitten en heb de groep geobserveerd. Iedereen zat naast en achter mekaar op een stoel maar niemand had oog voor de persoon die links of rechts naast hem/haar zat. Er was geen interactie. Geen connectie. Niets. De energie in de zaal was gespannen. De aanwezigen werden uitgenodigd om een mini cosmic tower ( pocket versie - kostprijs +1500 € ) even vast te houden. Een 12tal personen zijn in een rij gaan staan om het ding even vast te houden. Opnieuw geen interactie. Elke persoon stond daar, met gesloten ogen, een minuut of zo, met de tower tussen de handen in een poging om contact te maken of " iets " te voelen. Erg vreemd om te aanschouwen. Ik werd er droevig van. De wereld is ver weg gezakt als we denken dat een object ons het geluk en welvoelen zal geven dat we in ons leven missen. Zo werkt het niet.

Ik zou graag zien dat we met zijn allen wat minder gefocused zouden zijn op de verwezenlijkingen van het " ik " en wat meer aandacht zouden ontwikkelen voor het "wij ". Ik probeer daarin al 2 jaar actief het goede voorbeeld te zijn. Geven, aan u, belangeloos, voor u. Er schuilt veel geluk in geven, er zijn voor anderen, ja zelfs voorrang geven aan anderen en eigen zaken laten liggen omdat ze minder belangrijk zijn. Die " anderen ", dat zijn ook uw kinderen, uw partner, uw huisdieren. Investeer wat meer tijd in " samen ". Doe wat meer " samen ". Heb oog voor wie er in uw omgeving circuleert. Zie ze. Loop ze niet voorbij. Kijk ze aan. De ogen zijn de spiegels van de ziel. Durf vreemde mensen die uw pad kruisen te begroeten en toe te lachen. Maak een praatje. Geef een welgemeend compliment. Biedt hulp aan, ook als ze er niet om vragen. Er schuilt veel liefde in kleine gestes. Even helpen met het inladen van winkelzakken, het oversteken van de straat, het uithalen van een artikel dat te hoog op een schap staat. Er zijn zovele dingen die u elke dag kan doen om een ander blij te maken. Een vriendelijk woord kan wonderen doen. Uzelf geven maakt gelukkig. Misschien is dit wel de geheime sleutel. De echte reden van uw bestaan.

In het eerste luik heb ik de vraag gesteld wat de bestaansreden van het leven van de mens is. Daar zijn een paar interessante reacties op gekomen die in essentie er op wijzen dan velen zoekende zijn en sommigen denken het antwoord gevonden te hebben. Dat is prima. Whatever works for you is fine. In het tweede luik heb ik gesuggereerd om wat vaker te denken in termen van " wij " in plaats van " ik". Daar zijn al wat minder gelijkgestemde reacties op gekomen. Velen blijven in termen van het " ik " denken.

In dit luik zal ik uitleggen WAAROM het " wij " zo belangrijk is.

De mens is een hormonaal wezen. We worden gestuurd door onze hormonen. Wie denkt dat dit beperkt is tot oestrogeen, progesteron, teststosteron, DHEA, T3 & T4 en melatonine denkt verkeerd. Deze hormonen zijn uiteraard wel belangrijk omdat ze in staan, voor onder andere, de voortplanting van de mens, de zin in seks en fysieke aanrakingen, de (goede of slechte ) werking van ons metabolisme, de opname van voedingstoffen, het regelen van onze lichaamstemperatuur, ons energieniveau, de jeudigheid van onze organen waaronder ook de huid, de kwaliteit van onze slaap, en een perfecte werking van het immuunsysteem dat ons beschermt tegen aanvallen van buitenaf en tevens instaat voor de regelmatige opkuis van overbodige of beschadigde cellen. Dat is heel wat. Als we hormonaal uit balans zijn, voelen we ons moe, futloos, slapen slecht, het ontbreekt ons aan fysieke en mentale kracht, we hebben altijd te koud of te warm, we verdikken of vermageren sterk, geen zin in seks, problemen met menstruatie of met zwanger worden en krijgen allerlei onaangename kwaaltjes. Wie zich niet optimaal voelt, moet dit als eerste laten uitzoeken. Al wie ouder dan 45 is, heeft hoe dan ook een of andere hormonale dysfunctie. Vanaf 25 jaar maakt het lichaam steeds minder hormonen aan. Bij de ene gaat dit proces al wat sneller dan bij de andere en dit al zeker nu er door de voedingsindustrie heel wat troep verwerkt wordt in ons voedsel, toepassing wordt gemaakt van allerlei pesticiden, antibiotica en andere medicatie in vlees en vis en de genetische modificatie van gewassen.

Mannen die tijdens hun jonge jaren strak in het lijf zaten en plots een buikje zien opduiken, eten of drinken gewoonlijk niet zoveel meer dan vroeger maar toch komen ze bij. Hun metabolisme werkt trager omdat ze minder T3 en T4 hormoon aanmaken waardoor het lichaam minder caloriëen verbrandt en meer vet opslaat. Naarmate we ouder worden heeft het lichaam steeds minder nodig. Hetzelfde geldt voor vrouwen voor wie de wetenschap een woord verzonnen heeft om hun kwaaltjes te verklaren : de menopauze (wat eigenlijk niets anders is dan een hormonale dysfunctie die perfect kan gecorrigeerd worden in welk geval ook de kwaaltjes verdwijnen of alleszins sterk verminderen). Er wordt ons gezegd dat we onze leeftijd moeten aanvaarden en ouder worden een normaal proces is. Dat is je reinste onzin. De wetenschap heeft al lang aangetoond dat je bepaalde ouderdomsprocessen kan omkeren of in ieder geval sterk vertragen, niet omdat we eeuwig jong willen blijven maar omdat we gezond en in vorm de herfst van ons leven willen binnen treden, zonder de obligate kwaaltjes die gewoonlijk gepaard gaan met het verouderingsproces.

Er zijn nog een paar andere stoffen die bepalend zijn voor hoe wij ons voelen. Endorfine, dopamine, serotonine, oxytocine, adrenaline en cortisol.

Endorfine ( ook wel gelukshormoon genoemd ) is een neurotransmitter en wordt, net zoals dopamine, serotonine, adrenaline en cortisol, door het lichaam zelf aangemaakt. Mensen die een lange wandeling maken door het bos of langs het strand, voelen zich gewoonlijk happy. Dat bos of strand speelt daarin zeker een rol maar het is vooral door te bewegen dat het geluksgevoel ontstaat omdat het lichaam dan endorfines aanmaakt. Sporters zijn vaak verslaafd aan hun sport omdat hun lichaam explosief veel endorfines aanmaakt. Ze voelen zich dan alsof ze op de top van de wereld zitten. Het lichaam maakt ook endorfine aan als het in survival mode verkeert of de hersenen een signaal van gevaar ontvangen. In dat geval bent u minder gevoelig voor pijn en kan u letterlijk bergen verzetten. Uw lichaam ontwikkelt een ongelooflijke kracht. U kan plots zaken die u in normale omstandigheden niet kan. Heel snel lopen bvb of een zwaar gewicht opheffen. Als de endorfines weg trekken, dan pas voelt u pijn. Endorfines zorgen er ook voor dat u minder tot geen angst voelt. Stress belet de aanmaak van endorfines. Wie constant gebukt gaat onder stress, is niet alleen moe en lusteloos maar voelt zich ook ongelukkig, moedeloos en angstig.

Dopamine is een neurotransmitter die ook onder de noemer van het " gelukshormoon " valt maar dan eerder als beloningssysteem. De stof wordt aangemaakt bij alles wat u als plezierig ervaart en geeft u ook de motivatie om het genot dat u beoogt te ervaren. Als u bijvoorbeeld een selfie plaatst op social media die veel likes en complimenten opwekt, voelt u zich goed. Dat zoveel mensen verslaafd zijn aan social media en een ganse dag rond lopen met hun smartphone die ze 150 keer checken of ze berichtjes en likes ontvangen hebben hoeft dan ook niet verbazen. Dopamine wordt ook aangemaakt als we iets eten dat we lekker vinden. Dat we soms een plotse onweerstaanbare drang hebben in iets zoet of een pak chips dat in de kast ligt of dat ene kleedje in de vitrine van de winkel is louter omdat we het genot willen ervaren van de actie in het moment. Dopamine werkt verslavend. Sommige mensen vervallen in verslavingen zoals alcohol, drugs en ... eten. Ze hebben het spul nodig om zich - voor even - goed te voelen. Wie verliefd is krijgt een zodanige opstoot van dopamine dat eten en slapen niet meer nodig is. Een vriendelijk woord, een welgemeend compliment, het doet allemaal wonderen. Dopamine geeft vleugels. Mensen die langdurig bloot gesteld worden aan angst en stress en, niet meer open staan voor interacties met andere mensen, maken geen dopamine meer aan of vervallen in een jojo effect van extreem ( overdreven ) plezier gevolgd door extreme droefheid en lusteloosheid. In medische termen heet dit een bipolaire stoornis. Dit geldt ook voor personen die antidepressiva nemen. Een gebrek aan dopamine lijdt tot zware vermoeidheid en prestatieverlies, concentratieproblemen, geheugenverlies of verminderd geheugen.

Serotonine is een neurotransmitter met een stimulerende werking. Het is dus ook een " feel good " stofje. Het wordt overwegend aangemaakt in de darmen en heeft een invloed op het geheugen, de stemming, zelfvertrouwen, geheugen, stemming, slaap, emotie, orgasme en eetlust. Het speelt ook een rol bij de verwerking van pijnprikkels. Een flinke lachbui, geeft een ongelooflijke serotonine boost, net zoals al het andere dat u een goed gevoel geeft zoals bijvoorbeeld een compliment geven en krijgen ( = 2 vliegen in één klap wegens ook prima voor de dopamine ). Omega 3 en zwarte chocolade met een hoog cacao gehalte, helpen ook wel, maar zeg nu zelf wat is er beter dan een lachsalvo tussen mensen? Wie een serotonine tekort heeft, kan last krijgen van slapeloosheid, depressie en angstgevoelens. Wie te hoge cortisol levels heeft ( zie hierna ) maakt geen of te weinig serotonine meer aan. Stress is dus op alle vlakken een " killer ".

Oxytocine is een hormoon en neurotransmitter dat niet door het lichaam wordt aangemaakt. Het heet niet voor niets, in mensentaal, het knuffelhormoon. De stof ontwikkelt zich bij ... fysieke aanraking, knuffelen, kussen, massage en vrijen maar ook bij liefdevol aankijken, het aaien van huisdieren en liefdevolle woorden. Woorden zijn krachtige hulpmiddelen om ervoor te zorgen dat een ander zich goed voelt en u zich ook happy voelt. Het geeft dus veel voordelen langs beide zijden. Oxytocine is de tegenhanger van cortisol, het stress hormoon. Het verlaagt de bloeddruk en de stress. Tijdens de lockdowns mochten we elkaar niet aanraken, we moesten afstand houden, zelfs intrafamiliaal, met als resultaat dat ontzettend veel mensen vervallen zijn in een dip. Velen geraakten in zichzelf gekeerd. Het " wij " viel weg en daarmee meteen ook de aanmaak van alle feel good stofjes. Geen endorfines, serotonine, oxytocine en dopamine, na ja, dat beloningsproces verloor voor velen ook zijn functie. Het verschaft geen genot om in je eentje voor de tv een hele zak chips te verorberen terwijl u treurt over het gebrek aan sociaal contact, toch ?

Cortisol is het zgn stresshormoon dat wordt aangemaakt in de bijnierschors uit cholesterol en behoort hiermee tot de groep van de corticosteroïden. Als uw lichaam stress ervaart, wordt er als eerste adrenaline aangemaakt. In de volgende stap maakt het lichaam cortisol aan. Adrenaline is een super handig middel als u direct, in een fractie van een seconde, moet reageren. Het zorgt ervoor dat u heel alert bent en in het moment de juiste handelingen stelt. Cortisol dient daarentegen om gedurende langere tijd het hoofd te bieden aan de bedreigende situatie die het lichaam - veelal onbewust - ervaart en zich vertaalt in stress. Omdat cortisol u voorbereidt om langere tijd hard te kunnen werken en meer te kunnen presteren, verhoogt het de hartslag zodat de zuurstof sneller rond gepompt kan worden en ook de suikeropname in de spieren verhoogd. Door meer suiker in het bloed ( glucose ), krijgt het lichaam meer energie en kan het gedurende langere tijd meer en beter presteren. Aan te hoge cortisol levels zijn echter wel grote risico's verbonden, te beginnen met een reële kans op een burn-out, hart-en vaatziekten en diverse aandoeningen evenals een systematisch tekort aan alle andere hormonen en stofjes cf supra. Het neveneffect van cortisol is nl dat het verschillende andere functies van het lichaam, die het als niet nodig ervaart, gaat uitschakelen waaronder uw immuunsysteem. Uw nagels en haar stoppen met groeien, de spieren worden afgebroken, de hersenen krimpen, er ontstaan slaapproblemen, darmklachten, depressie, sterke toename van angsten en onzekerheden ... Teveel cortisol ( stress ) op langere termijn is dus een killer. Hoe verlaagt u cortisol en brengt u uw lichaam terug in balans ? Door te sporten en al het andere dat hierboven beschreven staat.

Waarom het " wij " zo belangrijk is ? Daarom dus. Het gaat hier over veel meer dan aandacht hebben voor een ander, samen dingen doen, iets voor een ander doen. Als u een ander een welgemeend compliment geeft, voelt die ander zich goed ( aanmaak van endorfines, dopamine en serotonine ) en heeft dit ook een positief effect op u. Als u anderen liefdevol aankijkt, positieve woorden als hulpmiddel hanteert en vaak fysieke aanrakingen nastreeft ( knuffel, kus, handdruk... ) maakt u oxytocine aan en de ander ook; de cortisol levels dalen bij beiden. Als u samen met uw gezin, vreemden of waarom niet, volkomen onbekenden die een actie organiseren er op uit trekt, met elkaar babbelt, lacht, geniet, wordt bij iedereen endorfine, dopamine, serotonine en oxytocine aangemaakt. U doet dit dus niet enkel voor een ander maar ook voor uzelf.

Een betere wereld is een wereld waarin mensen gelukkig zijn, zich goed voelen, neurotransmitters aanmaken die hen vleugels geven. Die macht hebt u. Over uzelf en over anderen. U zal zich beter voelen en iedereen in uw omgeving ook. What's the purpose of life ? Uw bestaansreden moet u niet zoeken in uzelf, de natuur, de esoterie, het spirituele... Dat zijn slechts hulpmiddeltjes die bij sommigen helpen en bij anderen niet. De sleutel ligt in het "wij ". Dus... ga naar buiten, lach tegen iedereen, spreek andere mensen aan, geef ze een welgemeend compliment, help een handje als u kan telkens wanneer u kan, beweeg, sport, wandel. Samen sterk. Letterlijk.

Ik heb zelf lang gezocht naar de sleutel. Het ondenkbare is moeten gebeuren om de zoektocht naar de essentie aan te vatten, te graven, alles binnenste buiten te keren, te begrijpen. Het inzicht is gekomen dankzij het woord van 1 persoon. Zijn woorden hebben plots het licht doen schijnen en het troebel water zo helder als bronwater gemaakt. 1 persoon.... Zie video. Een eyeopener. Nu dat het zo ver is komt het besef dat het allemaal ongelooflijk simpel is. Wij hebben allemaal de sleutel in de hand. Het enige dat we moeten doen is ze gebruiken. Het is een fijne gedachte dat ik mogelijk voor een paar mensen die ene persoon kan zijn die het licht ook voor hen doet schijnen 🙂

https://www.youtube.com/watch?v=ReRcHdeUG9Y